بررسی اثربخشی آموزش خودکنترلی هیجانی بر اختلالات سایکوفیزیولوژیکال پرستاران شهر تهران

مقدمه: جامعه پرستاری یکی از مشاغلی است که به واسطه رویارویی مداوم با شرایط پر استرس، از درجات ابتلا به مشکلات جسمی و روانی بیشتری برخوردار هستند. اختلالات سایکوفیزیولوژیکال آن دسته از اختلالات جسمانی را شامل می شود که دارای منشأ روانی است؛ بنابراین با کنترل هیجانات ناخوشایند و استرس ها می توان این عوارض را بهبود بخشید. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش خودکنترلی بر اختلالات سایکوفیزیولوژیکال پرستاران انجام گرفته است. مواد و روش ها: روش پژوهش به صورت نیمه تجربی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران شاغل شهر تهران در سال 1393 است که نمونه مورد پژوهش، شامل 68 نفر، از پرستاران یک بیمارستان منتخب است که به روش نمونه گیری در دسترس برآورد شده اند. از این تعداد، 30 نفر از افرادی که در پرسشنامه سلامت عمومی نمره بیشتر از 23 (نقطه برش) را کسب کردند، در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده، پرسشنامه هوش هیجانی بار- آن و به منظور جمع آوری اطلاعات مربوط به اختلالات سایکوفیزیولوژیکال، پرسشنامه سلامت عمومی بود. آموزش خود کنترلی در قالب 7 جلسه 60 دقیقه ای، هر 15 روز یک بار به گروه آزمایش ارائه شد. یافته های پژوهش نیز با روش های آمار توصیفی و استنباطی تحلیل کواریانس از طریق نرم افزار spss نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج به دست آمده از آزمون تحلیل کواریانس، بیان گر تأثیر آموزش خودکنترلی بر بهبود اختلالات سایکوفیزیولوژیکال بود (0001/0 p<). به طوری که علائم اختلال، بین گروه آزمایش و کنترل دارای تفاوت معناداری بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به اینکه پرستاران در مواجهه مداوم با شرایط پر استرس هستند، آموزش مهارت های خودکنترلی هیجانی برای این گروه شغلی، حائز اهمیت است. از این رو آموزش خودکنترلی به عنوان یکی از مهارت های کاربردی به منظور بهبود علائم اختلالات سایکوفیزیولوژیکال پرستاران، پیشنهاد می شود.